Όταν εμπλέκονται διαφορετικές κινηματογραφικές σχολές.

                                                                                             του ποντικομικρούλη
Μέχρι τώρα ξέραμε ότι υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να επιδεικνύουν ικανότητες στην άσκηση διαφορετικών επαγγελμάτων.
Κάποιος μπορεί π.χ. να είναι ή να πιστεύει ότι είναι ταυτόχρονα πολιτικός αναλυτής, επικοινωνιολόγος, κυβερνητικός σύμβουλος, ιδιοκτήτης ανώνυμης εταιρείας, στέλεχος πωλήσεων, εκπαιδευτικός, στέλεχος της δημόσιας διοίκησης, εμβριθής παραγωγός πλαισίων της αυτοδιοίκησης και εντελώς άεργος.
Ως εδώ καλά.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Πρόσφατα όμως διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν και κάποιοι που είναι πρόθυμοι να επιδεικνύουν την ικανότητα να εκπαιδεύονται σε διαφορετικές σχολές κινηματογραφικής σκηνοθεσίας και παραγωγής.
Οι συγκεκριμένοι ίσως εξ αιτίας του ότι δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος.
Ένας μάλιστα εξ αυτών αποφάσισε να δηλώσει αριστούχος απόφοιτος δυο κινηματογραφικών σχολών. Της σχολής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού ( κάποιοι κακοήθεις την ονομάζουν και σχολή σταλινικών πρακτικών) και της σχολής επιστημονικής φαντασίας (κάποιοι επίσης κακοήθεις την λένε σχολή ανθυποκουλτούρας γιατί ασχολείται με τους πράσινους μπερέδες, τις γαλαξιακές ναυμαχίες, τον κάπτεν τάδε και το ποκεμον).
Ο συγκεκριμένος φίλος έχει και μεταπτυχιακές σπουδές. Στα σαραντατόσα του μάλιστα ανακάλυψε –όχι τη γη του πυρός- αλλά το διαδίκτυο.
Κατόπιν αυτών έστησε ένα μπλογκ, το κερατσινι-δραπετσώνανιουζ, όμως πάλι δεν ήταν ο μοναδικός μπλογγερ.
Σκέφτηκε λοιπόν τρόπο να θεραπεύσει κι αυτή την λεπτομέρεια. Επέλεξε έτσι να εμπλέξει δημιουργικά τον σταλινισμό όπως τον βίωσε με την ανθυποκουλτούρα και να σκηνοθετήσει μια υπερπαραγωγή γαλαξιακών διαστάσεων. Όχι μια συνηθισμένη μάχη αλλά μια μάχη δημάρχων.
Από τη μια άψογα παρατεταγμένες στρατιές εργαζομένων, δημοτικών αστυνομικών και στελεχών –οι επιρροές του σταλινισμού- και από την άλλη η ψηφιακή κατακρήμνιση πινακίδων στον αχανή χώρο του Κατρακείου θεάτρου του παραλόγου. Στο φόντο τα αιωρούμενα γαλαξιακά γιαουρτόπλοια με τις λουκουμαδένιες βαλλίστρες –η επιρροή της επιστημονικής φαντασίας.
Στη μέση οι αιρετοί δήμαρχοι της περιοχής.
Χαμός. Ξύλο, τραμπουκισμοί, αίμα από κέτσαπ –υπάρχει και ο εμπορικός κινηματογράφος, μη το ξεχνάμε.
Και τέλος το επιμύθιο του καλλιτέχνη.
Ας προτρέψουμε την αυτοδιοίκηση σε εσωτερικές μάχες, ας κάνουμε την επιθυμία πραγματικότητα, το ψέμα αλήθεια.
Ας βάλλουμε την κοινωνία να σπαράσσεται ας τα κάνουμε όλα.
Αυτοί φταίνε για όσα φαντασιωνόμαστε ότι θα συμβούν.
Δεν πρόσεξαν στο Κερατσίνι και στη Νίκαια.
Δεν ακολούθησαν το αμερικανικό χολιγουντιανό όνειρο τον πολιτικό-καλλιτέχνη Σβαντζενέγκερ.
Δεν επέλεξαν τον φίλο μπλογγερ-πολιτικό-καλλιτέχνη για δήμαρχο της πόλης τους.
Αυτοί φταίνε κι ας πληρώσουν.
Ο καλλιτέχνης θα βγει κάποτε δήμαρχος στην ταινία που θα υιοθετήσουν από κοινού οι συνταξιούχοι δάσκαλοι του.
Γιατί ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός και η επιστημονική φαντασία μπορούν να σε οδηγήσουν οπουδήποτε ακόμη και στο να χάσεις την ψυχή που σου έχει απομείνει.